ඇයි මේ සමහරු ජීවිතේ බොහොම පුංචි දේවල් සංකීර්ණ කරගන්නෙ....?

මට මේ සිදුවීම ලියන්න හිතුනෙ පහුගිය දෙසැම්බර් 31 වෙනිදා සිදුවුනු පුංචි  දෙයක් හින්දා.

31 වෙනිදා රෑ කවුරු කවුරුත් විනෝද වෙන දවසක් හින්දා අපේ පවුලෙ අයත් ලැහැස්ති වුණා පොඩි බාබි (BBQ) එකකට. වැඩි ජොලියටත් එක්ක පාක් එකකට ගිහින් අවට සිරි නරඹ නරඹ මේ වැඩේ කරන්න තමයි කට්ටිය කතා වුනේ. ඒ නිසා වේලපහින්ම මස් ටිකකුත් මැරිනේඩ් වෙන්න දාල සොසේජස් ටිකකුයි, පොඩි කෑලිවලට කපාගත්තු ෆ්‍රෙන්ච් ස්ටික් කිහිපයකුයි, ලියාගත්තු ලූණු ටිකකුයි තමයි වැඩේට ලැහැස්ති කරගත්තෙ. හවස් වෙනකොට ඔන්න මහත්තයට මතක් උනා ටික දවසකින් මුණ ගැහෙන්න බැරිවුණු එයාගෙ යාළුවෙක්ව.
'අපි රජිතයටත් ඔක්කොම එක්ක එන්න කියමු' කියල මෙයා යාළුවටත් කෝල් එකක් දීල එයාවත් සෙට් කරගත්තා. එයාට කිව්ව කෑම ඔක්කොම තියෙන නිසා මොනවාවත් ගේන්න ඕනෙ නැහැය, නිකම් ඇවිල්ල කාල බීල පොඩි ජොලියක් දාල යන්නය කියලා.

ඔන්න ටිකක් හවස් වෙනකොට රජිතගෙන් එනව කෝල් එකක්.
'මචං... අපි දැන් කොහාටද යන්නෙ?'
ඔන්න ඒ ගමන ඔක්කොම ප්ලෑන් එක ආයෙමත් එයාට විතර කළා.
'හරි මචං... අපි එහෙනම් එහෙම කරමු.' කියල පොර ෆෝන් එක තිබ්බා.
පැය දෙකකට විතර පස්සෙ මෙන්න ආයෙ එනව කෝල් එකක්.
'මචං... පොඩි ප්‍රශ්ණයක්. අපි එන්න පොඩ්ඩක් විතර පරක්කු වෙයි. මේ රම්‍යා පොඩි සැලඩ් එකක් හදනවා.'
ඒ ගමන මහත්තයා ආයෙම කිව්ව ඇති තරම් කෑම තියෙන නිසා මොකවත් ගේන්න එපාය, බාබිය අස්සෙ සැලඩ් කන්න කවුරුත් නැතිවේවි කියල. ඒත් පොර ඕක ගේන්නම ඕන කියපු නිසා අන්තිමට කිව්ව,
'හරි.. හදාගෙන ඉක්මනට එන්න' කියලා. 
දැන් අපි බලන් ඉන්නවා මෙයාල එනකම්. මහත්තයත් කැමති උනේ නෑ ආයෙ කෝල් කරන්න. දැන් රෑ 8.30 ත් උනා. තවම නෑ. අනිත් එව්වො බැනල බඩු ටිකත් උස්සන් පාක් එකට ගියා. අපි හිටිය ගෙදරට වෙලා මේ කට්ටිය එනකම්.
ඔන්න ආයෙ ආව කෝල් එකක්.
'මචං.. ඔන්න අපි දැන් මෙහෙන් පිටත් වෙනවා' කියලා.
'හරි මචං හරී... උඹල එනකම් අපි මේ ගෙදර ඉන්නෙ. අනිත් එවුන් ගියා' කියල ඒ වෙනකොට ටිකක් කේන්ති ගිහින් හිටපු මහත්තය කිව්වා. එයානෙ වැඩේ වරද්දගත්තෙ. ඒ නිසා අනිත් කාටවත් බනින්න විදියකුත් නැහැනෙ.

ඔන්න යාන්තම් රෑ 9.15 ට විතර යාළුවයි, නෝනයි, දරුවො දෙන්නයි එනවා මහා සැලඩ් බෝල් එකකුයි, තෑගි බෝගයි අරගෙන. ඒ ටික දැක්කම අපිට කරගන්න දෙයක් නැතිවුණා. හෙන සැලඩ් තොගයක්. කවුද දැන් ඒක කන්නෙ...? ඒ මදිවට තෑගි බෝගවලටත් වියදම් කරල. අපි පාක් එකට යන්න පිටත් වෙලා එළියට බහිනකොට මට පෙනුනා අර දරුවෙකුගෙ ඇඳුමෙ මිළ ගණන් ගහල තියෙන ටෑග් එකක් එහෙමම තියෙනවා.
දරුවගෙ අම්මත් ඒක දැක්කෙ එතකොට.
'කඩේ ගිහින් ඇඳුම් ටික ගෙනාව ගමන් ඇඳගෙන ආව මිසක් හරියට බලන්නවත් බැරි වුණා' කියල ඒ අම්ම ටෑග් එක ගලවල දැම්මා.
මමයි මහත්තයයි මූණෙන් මූණ බලාගත්තා.
'අපොයි... මෙයා කතා කරල හරි කරදරයක් නෙව කරල තියෙන්නෙ' කියල මට ඉබේම කියවුණා.
ඇත්තටම මට හරිම කණගාටු හිතුණා. අන්තිමට සැලඩ් එක කෑවෙ මමත් හදපු නෝනත් විතරයි. එයාගෙ පොඩි උන් දෙන්නයි, මහත්තයයිවත්  කෑවෙ නැහැ.ලොකු වියදමකුත් කරලා, කෑමත් අපතෙ ගිහින්.

බලන්න පුංචි ආරාධනාවක් මොනතරම් සංකීර්ණ කරගෙනද කියල මේ මිනිස්සු...